Project voor 45 HIV-wezen
Zoveel kinderen worden in hun familie niet aanvaard omdat hun moeder en vader reeds gestorven zijn aan aids. Hun omgeving is bang zelf ook besmet te worden. Ze worden verstoten door hun vroeger zo geliefde omgeving. Dat laat diepe en pijnlijke sporen na. Waar kunnen deze weesjes dan nog terecht?
We zijn gestart met een opvanghuis voor 30 aids-wezen tussen 4 en 12 jaar. Een Amerikaanse specialist, die als vrijwilliger al onze kinderen heeft onderzocht, gaf ons niet veel hoop. Maximum 2 jaar zouden ze nog in leven blijven, maar dat is gelukkig anders uitgedraaid. Intussen zijn we jaren verder en hebben we “slechts” 3 kinderen verloren. En we hebben hen dan op zijn minst een kleine hemel aangereikt.
We beschikken over gratis aidsremmers. Een permanent aanwezig team, zeven dagen op zeven, dag en nacht, geeft alles wat mogelijk is opdat onze kinderen het goed zouden hebben. Met die goede zorgen werden onze kinderen groter en intussen hebben we een tweede huis opgestart voor de jongens en een derde voor de meisjes. De 3 oudsten gaan dit jaar zelfstandig wonen om universiteit te volgen.
Toch blijft het een dagelijkse strijd: onverwacht kunnen ze doodziek worden, krijgen ze grote blazen in het gezicht, de vele wratten die hun gelaat ontsieren maar daarna ook weer verdwijnen. Het is hard, confronterend als ze je vastklampen en duidelijk maken: laat me nooit meer los…